Dro­ga była cię­żka. Cza­sem trze­ba by­ło prze­brnąć rwą­ce rze­ki, cza­sem prze­pę­dzić ata­kujące wa­tahy wil­ków lub dzi­kich ple­mion. Cza­sem pod­ró­żu­ją­cy mu­sie­li prze­dzie­rać się przez gę­ste pu­szcze, w mro­kach któ­rych cza­iły się taje­mnicze stw­ory. Sło­wia­nie ufa­li je­dnak swo­im przy­wód­com Lech­owi, Cze­chowi i Rus­owi, a dla ich wspa­rcia jesz­cze mo­cniej mo­dli­li się do swo­ich bóstw i uparci dą­żyli przed sie­bie. Po wie­lu ty­god­niach zna­leźli się wśród bez­kre­snych, wy­żynnych rów­nin, wśród któ­rych bły­szcza­ły w słoń­cu wo­dy wie­lu rzek. Pod­czas po­sto­ju Rus rzekł do bra­ci:

— Moi lu­dzie są już zmę­czeni pod­różą. Czu­jemy, iż te ste­py są nam pi­sane i tu bę­dzie nasz dom. Tu zo­sta­niemy i zało­żymy na­szą osadę.

Lech i Czech po­że­gnali się z bra­tem, przy­się­gli, że jesz­cze kie­dyś się spo­tkają i ruszyli w dal­szą pod­róż. Po­sta­no­wili ru­szyć za sło­ńcem sto­jącym w zenicie, gdyż sta­rszy z braci Czech lu­bił cie­pło da­wane przez pro­mienie sło­ne­czne.